Türkiye’de herkesin dosyaları istekleri var, fakat davaları yoktur.

Modern Türk toplumunda bireysel ve kolektif arzuların kurumsal veya toplumsal bir mücadeleye dönüşememesine işaret eder.

Dosya ve istek, bireysel talep ve gündelik beklentilerin sembolü iken; dava, fikirlerin toplumsal idealler etrafında örgütlenmesi anlamına gelir.

Türkiye’de tarihsel olarak sık görülen bu ayrışma, toplumsal hareketlerin süreklilik kazanamaması, siyasal bilincin bireysel çıkar ekseninde dağılması ve fikirlerin kalıcı bir entelektüel zemine oturamamasıyla ilgilidir.

Sonuç olarak, düşünce geleneği güçlü olmasına rağmen, bu düşüncelerin kolektif bir “dava” bilincine dönüşme kapasitesi sınırlı kalmıştır.