Gelecek sadece tahmin edilir. İnsanlar çoğu geçmişi sever çünkü daha konforludur.

Geleceğe dair bilgi, epistemolojik olarak her zaman belirsizlik ve olasılık çerçevesinde inşa edilir; bu nedenle “tahmin” dışında kesinlik sunmaz. Geçmişe yönelik duygusal yakınlık ise, belirsizlikten kaçınma eğilimi ve bilişsel güvenlik ihtiyacıyla ilişkilidir. İnsan zihni, yaşanmış olanı öngörülebilirlik ve anlam bütünlüğü içinde yeniden kurgulayarak psikolojik istikrar sağlar. Bu durum, nostaljinin bireysel hafızadan toplumsal mitlere kadar uzanan güçlü bir konfor alanı yaratmasına yol açar.